The Exile's Lament. Solitude and Togetherness in Ovid's Later Works

• Main Author: Olga Szynkaruk (Author)
• Format: Book
• Published: Nicolaus Copernicus University in Toruń, 2020-05-01T00:00:00Z.
• Subjects: article
• Online Access: Connect to this object online.

Summary

<p align="center"><strong>Lament wygnańca. Samotność i wspólnota w późnych dziełach Owidiusza</strong><strong></strong></p><p>Artykuł ten jest poświęconą problematyce izolacji i samotności interpretacją późniejszych dzieł Publiusza Owidiusza Nazo (43 BCE-17/18 CE) - <em>Żalów</em> i<em> Listów znad Morza Czarnego</em>. Mimo sławy i uznania, jakimi poeta cieszył się w szczytowym okresie popularności, w 8 roku n.e. został wygnany z Rzymu przez Oktawiana Augusta. Nigdy nie zezwolono mu na powrót do ojczyzny. Powody tak surowego wyroku i okoliczności jego wydania nigdy nie zostały opisane: nie wspomina o nich ani sam Owidiusz, ani inni współcześni mu autorzy. Według niektórych historyków, przyczyny należy poszukiwać w <em>Sztuce Kochania</em>, niesławnym poemacie, który Rzymianie uznać mieli za cokolwiek nieobyczajny. Inni sugerują, iż rzekome zgorszenie było jedynie pretekstem, jakim posłużył się August, by ukarać Owidiusza za udział w politycznym lub osobistym skandalu. W artykule zostają rozwinięte powyższe wątki, omówiona zostaje także kwestia wygnania w prawie rzymskim. Osią rozważań pozostaje jednak odczytanie późnych dzieł Owidiusza jako opisu przeżyć wewnętrznych osoby zmuszonej do życia wśród obcego sobie ludu. Nawet z daleka od domu poeta pozostał obywatelem rzymskim, czyniąc ten fakt kluczowym elementem swej deklarowanej tożsamości. Choć nie stał się w pełni częścią wspólnoty, do której został przywiedziony przez los, jego pierwotny stan - pełna żalu izolacja - zdaje się stopniowo przechodzić w świadomie wybraną, sprzyjającą przynajmniej częściowemu pogodzeniu się z losem samotność.</p><p align="center"><strong> </strong></p>

Item Description

1505-6872
2451-1951
10.12775/PCh.2020.014