اثر تمرین روی سطح شن بر هم‌انقباضی جهت‌دار و عمومی عضلات مفصل مچ پا طی دویدن

زمینه و هدف: پرونیشن بیش از حد پا یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد آسیب‌های اسکلتی عضلانی در اندام تحتانی است که منجر به افزایش بار‌های مکانیکی وارد بر ساختار اندام تحتانی می‌شود. سطح شن به دلیل غیر قابل پیش‌بینی و متحرک بودن، اهمیت ویژه‌ای در مکانیک حرکت انسان دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین رو...

Full description

Saved in:
Bibliographic Details
Main Authors: امیر فتح الهی (Author), امیرعلی جعفرنژاد گرو (Author), سعید علی حسینی (Author)
Format: Book
Published: Shahid Beheshti University of Medical Sciences, 2021-07-01T00:00:00Z.
Subjects:
Online Access:Connect to this object online.
Tags: Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!

MARC

LEADER 00000 am a22000003u 4500
001 doaj_ad23c611b39b498db594066bc8f23a08
042 |a dc 
100 1 0 |a امیر فتح الهی  |e author 
700 1 0 |a امیرعلی جعفرنژاد گرو  |e author 
700 1 0 |a سعید علی حسینی  |e author 
245 0 0 |a اثر تمرین روی سطح شن بر هم‌انقباضی جهت‌دار و عمومی عضلات مفصل مچ پا طی دویدن 
260 |b Shahid Beheshti University of Medical Sciences,   |c 2021-07-01T00:00:00Z. 
500 |a 2251-8401 
500 |a 2252-0414 
500 |a 10.32598/sjrm.10.3.7 
520 |a زمینه و هدف: پرونیشن بیش از حد پا یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد آسیب‌های اسکلتی عضلانی در اندام تحتانی است که منجر به افزایش بار‌های مکانیکی وارد بر ساختار اندام تحتانی می‌شود. سطح شن به دلیل غیر قابل پیش‌بینی و متحرک بودن، اهمیت ویژه‌ای در مکانیک حرکت انسان دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین روی سطح شن بر هم‌انقباضی جهت‌دار و عمومی عضلات مفصل مچ پا در افراد با پرونیشن بیش از حد پا طی دویدن بود. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. نمونه‌های آماری پژوهش 30 مرد با پرونیشن بیش از حد پا بودند که به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) تخصیص یافتند. تمرین روی سطح شن برای آزمودنی‌های گروه آزمایش طی هشت هفته که شامل دویدن آرام، گام بلند، پریدن، لی لی کردن و دویدن سریع بود، اعمال شد. فعالیت عضلات ساقی قدامی و دوقلوی داخلی طی دویدن، با دستگاه الکترومایوگرافی هشت‌کاناله و با الکترود سطحی ثبت شد. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه جهت تحلیل آماری در سطح معنی‌داری 0/05>P استفاده شد.یافته‌ها: نتایج، افزایش معنی‌داری را در هم‌انقباضی جهت‌دار مچ پا (0/040=P) طی پس‌آزمون نسبت به پیش‌آزمون در فاز پیشروی گروه آزمایش طی تمرین روی شن نشان داد. سایر مولفه‌های هم‌انقباضی جهت‌دار در بقیه فاز‌ها و هم‌انقباضی عمومی در همه فاز‌ها، اختلاف معنی‌داری را بعد از تمرین روی شن نشان ندادند (0/05<P). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد افزایش هم‌انقباضی جهت‌دار عضلات مفصل مچ پا در فاز پیشروی، احتمال آسیب‌های اندام تحتانی و ناپایداری مچ پا در افراد با پرونیشن بیش از حد پا را بعد از تمرین روی شن در این فاز کاهش می‌دهد. 
546 |a FA 
690 |a پرونیشن بیش از حد پا 
690 |a تمرین روی سطح شن 
690 |a هم‌انقباضی جهت‌دار 
690 |a هم‌انقباضی عمومی 
690 |a Medicine 
690 |a R 
690 |a Therapeutics. Pharmacology 
690 |a RM1-950 
655 7 |a article  |2 local 
786 0 |n Ṭibb-i Tavānbakhshī, Vol 10, Iss 3, Pp 458-469 (2021) 
787 0 |n http://medrehab.sbmu.ac.ir/article_1101110_6ed1fa68ad68f99afaba4663764bd330.pdf 
787 0 |n https://doaj.org/toc/2251-8401 
787 0 |n https://doaj.org/toc/2252-0414 
856 4 1 |u https://doaj.org/article/ad23c611b39b498db594066bc8f23a08  |z Connect to this object online.