Zmniejszona świadomość odczuwania hipoglikemii, a częstość występowania ciężkich hipoglikemii u dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1

• Main Authors: Jadwiga Peczyńska (Author), Mirosława Urban (Author), Barbara Głowińska (Author), Bożena Florys (Author)
• Format: Book
• Published: Termedia Publishing House, 2002-06-01T00:00:00Z.
• Subjects: article
• Online Access: Connect to this object online.
• Notes: 2081-237X
• Keywords: hipoglikemia; cukrzyca typu 1; nieświadomość hipoglikemii; Pediatrics; RJ1-570; Diseases of the endocrine glands. Clinical endocrinology; RC648-665
• Source: Pediatric Endocrinology, Diabetes and Metabolism, Vol 8, Iss 2, Pp 77-82 (2002)

Utrzymanie dobrej kontroli metabolicznej wiąże się z wzrastającym ryzykiem hipoglikemii, która jest najczęstszym działaniem ubocznym intensywnej insulinoterapii. Ciężkie hipoglikemie są najbardziej niebezpiecznym i najczęściej występującym powikłaniem leczenia cukrzycy typu 1. Wyniki badań DCCT wykazały, że intensyfikacja leczenia insuliną trzykrotnie zwiększa ryzyko pojawienia się ciężkiej hipoglikemii. Ciężką hipoglikemie definiowano jako utratę przytomności, śpiączkę lub drgawki. ?wiadomość hipoglikemii jest podstawowym mechanizmem obronnym u pacjentów z cukrzycą typu 1, pozwalającym na rozpoczęcie samoleczenia. Zmniejszona świadomość hipoglikemii stanowi ograniczenie możliwości stosowania intensywnej insulinoterapii, której celem jest profilaktyka odległych powikłań. Celem pracy była ocena częstości występowania ciężkich hipoglikemii w okresie 5 lat, próba ustalenia ich przyczyny oraz ocena zależności między występowaniem ciężkich hipoglikemii a zmniejszoną świadomością hipoglikemii u dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 280 pacjentów w wieku x= 13,1 roku (2,2-18,6 roku) chorujących na cukrzycę typu 1 średnio 7 lat(2,0-13,9 roku). Badania przeprowadzono retrospektywnie biorąc pod uwagę okres od 1.01.1995 r. do 31.12.2000 r. W analizowanym okresie zanotowano 48 przypadki ciężkiej hipoglikemii u 31 pacjentów (21 chłopców i 10 dziewcząt) w wieku średnio 13,8 roku z czasem trwania cukrzycy typu 1 około 7 lat. Co dziesiąty pacjent w analizowanym okresie przebył ciężką hipoglikemie. Stężenie hemoglobiny glikowanej HbA^ było nieco niższe w grupie dzieci, u których wystąpiła ciężka hipoglikemia i wynosiło średnio 7,2% (7,9% w grupie bez ciężkich hipoglikemii). Częstość ciężkich hipoglikemii wzrastała wraz z czasem trwania choroby. Dobowa dawka insuliny nie różniła się znamiennie w grupie z ciężkimi hi-poglikemiami i bez nich. Wśród pacjentów mających ciężkie hipoglikemie tylko 5 pacjentów leczono metodą funkcjonalnej insulinoterapii z zastosowaniem Humalogu. Na uwagę zasługuje fakt, że 38 ciężkich hipoglikemii (81 %) wystąpiło w godzinach 100-300 w nocy, 4 (1,9%) nad ranem, około 600 i 6 (2,88%) w godzinach późnowieczornych. Tylko w 9 przypadkach ustalono przyczynę ciężkiej hipoglikemii. 11 pacjentów miało co najmniej dwukrotnie incydenty ciężkiej hipoglikemii, z tego 7 osób (63%) nie odczuwa subiektywnych objawów obniżania się poziomu glukozy we krwi. Wniosek: Brak świadomości hipoglikemii wiąże się ze zwiększoną częstością występowania ciężkiej hipoglikemii u dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1.